Geen categorie

Wandering. Wondering about that special beauty of life. I mean the little things that makes everything so great. Just as it is. No make up. No filters. Raw and pure. Walking. Step by step. Barefoot. Giggling. The coarse sand tickles the soles of my feet. Every step brings me closer. The sun comes up. Another day. Blinded by the light. I close my eyes and just follow. My soul. My guidance.

Do you ever wonder? Wander? Walking around feeling a smile rising from within as the most splendid sunrise you’ve ever seen. Knowing that everything just needed to happen. To bring you to the place where you are right now and beyond. This is it. Life thrown at your feet. Without signs. Here you go.

Every step is another connection that takes me back to the root. The essence of what it’s all about.

The encounters along the way. The love lived. Waves coming back. Memories of the past alive in the present moment. Here and now.

Life. So precious.

Now I see you. Wondering and yet so focused. Halfway there. Almost. I meet you here.

I take your hand. Without words. The sun enlightens our faces. Blinded with a smile.

We walk together. We together as one. Wandering into the light.

Koh Samui, May 2017

Ieder huisje heeft zijn kruisje. Behalve Ullas. Hij heeft geen huisje maar daarentegen een immens kruisje. Of zeg maar gerust kruis. Waar Jezus u tegen zou zeggen en waarvan ik me af vraag waar hij het in godsnaam aan verdiend heeft. En hij is niet de enige in weeshuis Deenabandhu die een enorme last met zich mee draagt. De zwaarte zindert door het droge stof, doet emoties opwaaien die neerdwarrelen als een regen van stokslagen in je gezicht. Prikkende ogen. Een brok in mijn keel. Sommige dingen blijf ik moeilijk vinden gewoon te slikken. Hoeveel kunnen kinderschoudertjes dragen voordat ze door hun knietjes zakken?

Ullas. Een Sanskriet naam voor licht en blijdschap.

Het grote zwarte gat dat zijn loeizwaar kruisje in zijn ziel heeft achtergelaten gaat door merg en been. Iedere keer als hij me aankijkt, voel ik een steek in mijn hart. Zijn waterige oogjes. Zijn mond altijd een beetje open, alsof hij in een continue staat van verbazing is. Schrik. Gebarsten onderlipje en opgedroogd speeksel in zijn mondhoeken. Kapotte knieën. Ullas komt dicht tegen me aanstaan, terwijl zijn ogen vragend de mijne proberen te vinden. Op zoek naar goedkeuring. Aandacht. Een huisje waar hij even in kan schuilen. Al is het maar net alsof. De warme capuchon van zijn vest dat ik twee maanden geleden voor hem gekocht heb, gaat bijna nooit af. Zijn eigen holletje waarin hij zich kan terugtrekken uit de wereld die hij niet begrijpt.

“Akka, tomorrow special tuition? Please, akka?”

Iets meer dan een jaar geleden werd Ullas samen met zijn broertje in Deenabandhu gedropt door sociaal werkers uit Bangalore. Opgepikt van de straat dat hun zogenaamde huisje was waar ze bedelend, vechtend en lijm snuivend er zo nog een stuk of wat kruisjes bij kregen. Na een rigoureuze overheidsschoonmaakactie in de achterbuurten, belanden de boefjes gedwongen op de achterbank van de auto, met slechts een enkeltje weeshuis op zak. Terwijl zijn broertje, gedreven door honger en dorst als een mak lammetje achter een van de huismoeders aanliep bij aankomst, bleef Ullas als een gillend speenvarken achter op de achterbank, huilend en schreeuwend om zich heen slaand, bijtend naar ieder die hem daar vandaan wilde krijgen. Een moeilijk geval. Of ik het niet eens wilde proberen. Hij sprak namelijk graag Engels.

Ik stapte in de auto en deed de deur op slot. Angstig keek Ullas me aan. “Zo kan er tenminste even niemand bij ons komen”, zei ik. “Even rust in de tent”. Een flauw lichtje verscheen in zijn ogen, zijn mond in een pijnlijke grimas. “Ullas” zei ik. Herhaalde zijn naam. Hij barste uit in dikke tranen. Geen blijdschap te ontdekken. Zijn lijfje rilde en iedere snik bracht een schok teweeg in zijn hele lichaam. Zijn stem was schor. Moe gehuild. Uitgeschreeuwd.

Er gebeurt iets magisch als je de dingen gewoon laat zijn.

“Het is ok, Ullas, het is ok”, zei ik knikkend terwijl ik mijn hand op zijn beentje legde. Na de verstarring volgde de ontspanning. Zo zaten we een poosje samen op de achterbank, met af en toe een verlaat snikje dat zachtjes de stilte doorbrak. Na een tijdje legde ik mijn arm om zijn schoudertjes en hij kroop tegen me aan. We ademden hetzelfde ritme. Ik voelde hoe zijn hart steeds langzamer ging kloppen en zijn hoofdje zwaar worden. Hij zakte weg in de slaap.

In de maanden die erop volgden, bleek dat Ullas steeds dieper wegzakte. In zijn eigen moeras. Het grote zwarte gat leek een enorme aantrekkingskracht op hem te hebben. Ullas verdween in zichzelf, naar een plek ver weg van zijn huisje. Dolend in niemandsland. De weg kwijt. Door de donkerte zag hij geen hand voor ogen en greep zich vast aan alles wat er voorbij kwam en kwam zo op plekken waar hij helemaal niet wilde zijn. Regelmatig raakte hij verzeild in ruzies en ving hij klappen op die niet eens voor hem bedoeld waren.

Hij pakt mijn hand. Opent mijn palm en met zijn vingertje volgt hij de lijnen. Aan het einde van mijn levenslijn stopt hij. Een kleine glimlach om zijn lippen. “You will have a happy life, akka” zegt hij, terwijl hij kordaat zijn handlezing beëindigt. “I come with you. Help you in your country.” Ik zie iets oplichten in zijn ogen. Hoop. Uitzicht. Dat heel snel weer verdwijnt, net als zijn hoofdje in de capuchon. Hier en nu is niet altijd een fijne plek om te zijn. Ik trek hem tegen me aan. “Akka….special tuition. Please….” Hij heeft er deze week al vier gehad. De sessies waarin ik de kinderen leer te delen wat ze dwars zitten en hun emoties te uiten, iets dat niet gewoon is in de Indiase cultuur. Momenten waarop de kruisjes als zoete broodjes over de toonbank vliegen. Trauma’s bij de vleet. De bitterheid ervan belet me de brok in mijn keel door te slikken en zorgt voor een nasmaak die me soms onverwachts zure oprispingen geeft.

Er is geen licht zonder donker.

Ullas’ lichtje ging uit op het moment dat zijn vader hem naar buiten sleurde uit de hut waar hij op dat moment aan het spelen was met zijn broertje, die toen nog erg klein was. Aan zijn arm sleepte zijn vader hem mee door het stof. Het leek wel of er vuur uit zijn ogen kwam. Normaal was zijn vader niet zo. Misschien dat er een duivel in hem zat?

Soms zijn er van die momenten in je leven dat alles even stil staat.

Daar hing ze, zijn moeder, opgeknoopt aan een touw aan de boom. Zijn vader schreeuwde tegen hem, terwijl hij met een stok in het bengelende lichaam prikte. “Weet je wat dit is? Een hoer.” Hij rochelde diep en spuugde op haar. “Meer dan tien mannen hebben bezit van haar genomen. Ze is niks waard. Goed dat ze haar hebben afgemaakt.”

Ullas bijt op zijn lip. Slikt. Zijn ogen lijken nog wateriger dan normaal. Droevig kijkt hij me aan. “Een hoer. Ik wist niet wat dat was, akka, maar ik geloofde dat het iets heel slechts moest zijn. Ik was zo bang en verdrietig tegelijk. Ik snapte er helemaal niks van. Ze was altijd zo lief, waarom kon ze dan nu slecht zijn? Ze was toch alleen maar het brandhout gaan halen in het dorp verderop zoals ze dat iedere dag deed? Er lagen zelfs nog wat takken bij de boom. Wat was er gebeurd? Waarom was er niemand die haar hielp? Mama! schreeuwde ik. Toen ik naar haar toe wilde rennen, greep mijn vader me bij mijn arm. “Kijk jij nog maar eens heel goed naar je hoerenmoeder!”, schreeuwde hij. Ik moest blijven kijken van hem, terwijl hij mijn hoofd vasthield. Hij deed me pijn. Ze zag er zo akelig uit. Overal bloed en bijna geen kleren meer. Ik moest overgeven en ik kon het niet tegenhouden. De rijst met sambar over mijn vaders voeten.

Hij leek opeens zo groot mijn vader. Als een draak. Het leek alsof er nu ook vuur uit zijn oren kwam. Ik zag hoe hij de stok hoog in de lucht hield en schreeuwde dat ik net zo slecht was als mama. Hij noemde me hoerenjong. Ik wist ook niet wat dat was. Maar ik was ook slecht, dat was zeker. Hij schreeuwde dat er niks van me terecht zou komen. Ik probeerde me zo klein mogelijk te maken. Alleen de eerste slagen deden pijn. Ik voelde het hout in mijn huid branden. Daarna werd alles donker.”

Zijn lijfje trilt. Tranen lopen over zijn wangen, maken kleine sporen door de laag van stof in zijn gezicht. Hij grijpt mijn hand. “Ik hou van haar, akka. Nog steeds. Ze was toch niet slecht? Ben ik slecht?”

Ullas. In de naam van licht en blijdschap.

Daar zitten we weer. Samen. De deur van het klaslokaal op slot. Niemand die bij ons kan komen. Zijn hoofd in mijn schoot. Ongecontroleerde snikken tussen het ademen door. Een zonnestraal valt door het raam, verlicht de wolk van stof en schijnt recht in zijn gezicht.

“Kijk, Ullas. De zon is blij dat je er bent,” zeg ik. “En ik ook”, zeg ik er zachtjes achteraan.

“Ik ook”, fluistert hij zonder zijn ogen te openen.

En hij lacht.

Februari 2016 – Chamarajanagar, India

In september ga ik terug naar weeshuis Deenabandhu om er weer vrijwilligerswerk te doen als psycholoog en yoga docent….en om samen mijn verjaardag te vieren met alle kinderen! Ik ga een groot yoga event voor ze organiseren die dag, met muziek, hapjes en drankjes, iets dat ze in de afgelopen jaren geweldig hebben gevonden. Ik heb een grote wens voor mijn verjaardag dit jaar…om zoveel mogelijk donaties bij elkaar te krijgen voor de kinderen van Deenabandhu. Voor 375 euro per jaar worden ze in hun levensbehoeften voorzien en krijgen ze goed onderwijs….en zicht op een toekomst. Help me om terug te geven aan het land waar yoga vandaan komt. Samen maken we een verschil. Ieder klein bedrag draagt bij aan de toekomst van kinderen zoals Ullas.

Check en doneer op mijn fundraiser pagina:

https://yoga-gives-back.networkforgood.com/projects/27975-anouk-prop-s-fundraiser-help-indian-orphans-reach-the-sky 

Senses wide open without any sound. Crystal clarity in a vastness of space. Moments of timelessness. The clear reflection of peace brings me back to the fluidity of the sea of endless love. A calm wave of trust. The inner smile tinkles in my belly. Electrifying and in the same time soothing in a way.

The coming and going of wrinkles on the surface. Scars from the past dissolve in a blink of an eye. Little diamonds of life experiences are making their way to the shore. I can see them. Overflowing my feet. Washing away the sand in between my toes. Drifting. A passing by of what could have been and making space for what really is. The root. The essence of being.

The night sets the sky on fire. Warming up the blueness in all its color tones. Mirror of the deep underwater world of feelings. Light fades into darkness. I’m standing there. Still. Observing. Breathing. Just being in the midst of the peaceful storm around me. Aware of the surface that is projected, excited to see what’s underneath. More than meets the eyes. Invisible transparency. Being in the vulnerability of skinny dipping. The naked truth can’t hide, although it’s getting dark. I know what to look for.

That what wants to be seen always come to the surface, one way or another. The so called invincible waves of life. The magic is to ride them. Just let it come. Jump. Float. Surrender to the ocean of the unknown. Don’t be afraid. It will find its way. Always. In peace, trust and love. In stillness.

Thong Krut, Thailand – November 2016

Once upon a time there lived a demon named Mahisha. He found great happiness in hurting people. Once, he decided to pray to lord Brahma, who he thought would give him a boon, which would make him invincible. Mahisha performed severe penances praying and fasting for months as he stood on one foot. The three worlds trembled under the strength of his penances and a pleased lord Brahma came to give him a boon. Mahisha asked for immortality, which the lord said he could not have as every creature that was born had to die. Mahisha decided that he would ask for a boon that would make him as good as immortal. He asked that no man should be able to kill and, if he had to die it should be only at the hands of only a woman. He was sure that no woman could ever fight against him however strong she may be.

Now that Mahisha was invincible, he and the other demons went about hurting and killing everyone on earth and then went on to the heavens to fight the Gods. Even Indra’s thunderbolt could not withstand the demons attack. Mahisha drove out the Gods and took over Indra’s throne. Mahishasura started harassing all pious people who continued praying to Vishnu or Shiva. The Gods and people were depressed and decided to ask lord Shiva for help. Lord Shiva, Vishnu, and Brahma concentrated hard and used their radiant energies, which were joined by the energies from Indra, and the other Gods. This godly energy took the form of a divine lady with thousand arms. In each arm she carried a weapon belonging to all Gods. This was Durga Devi.

She mounted a fiery lion and roared. It was a roar that shook mountains and created huge waves in the seas. Even Mahisha was worried for a second, but his vanity took over when he saw that the terrible form was that of a woman. Durga created a large army from her breath to fight Mahisha’s army and then fought with Mahisha who came in the form of a Buffalo. As he struggled to set himself from the Buffalo form she killed him with her sword delivering the earth and heavens of the Burden called Mahishasura.

Nowadays Durga is still alive. More than ever. This warrior goddess lives in the souls of many women that I encountered last week during my beautiful Bengal trip with the Yoga Gives Back team. In the poor, rural areas outside Calcutta, Durga Devi hides herself in the shanties made of branches, leaves and mud. Wrapped in sarees that conscientiously cover the bruises in her face that is carved through the hands of time, which passes without moments of happiness. Life’s a bitch and apparently women should be treated as such. They’ve seen it al. Misery, deep pain, extreme poverty. Being beaten up, over and over again by their husbands. Abuse in all kinds of ways. Violently being raped. Harassments. Neglection. Betrayal. Severe punishments. The list is endless and hits you straight into the heart.

Trapped up in a deeply rooted pattern that is constantly repeating itself from generation to generation, these women were condemned to a life that is almost unimaginable. They grew up in a world without any rights of existence. A pet is more worth than that. Child labour in their early childhood. Forced to a marriage at the age of thirteen. No love, just serve. While their husbands are spoiling all the little money that they have on liquor and get drunk every day, these Durga Devis cook, clean and work in the fields. With the aid of the poor example that they had, they raise their children; especially boys because useless baby girls are thrown away in the ponds. Take care of their in-laws, who treat them like slaves. But most of all they tremendously suffer. From all the pain that is been doing to them. Because the food isn’t served in time. Or they went a little later to the fields. If they’re lucky they’re only being beaten up badly. Or have to sleep outside in the cold. No food for a couple of days. Or eat poisoned food. They could also easily be killed for this reason and their husband is giving a little party afterwards. Dancing on the floor where he just buried his wife. Everything is possible in the villages of West-Bengal.

Their sad stories took my breath away. It felt like the beauty of being a woman, the soft sweet Shakti energy, was slowly slipping through my fingers. Dripping on the ground. Like all the tears that must have fallen down from the women’s faces throughout the ages. Female power that is soaked up by the earth. A hidden battlefield in peaceful nature.

In this same earth that is drenched with the divineness of Durga, women are slowly awakening like a serpent that has been asleep for a very long time. Shakti strikes back from the roots of existence. Standing up for their rights. Holding her own against any male, without lending her power. No submission. With both feet firmly on the ground. Proud to be present. No need to walk on their toes anymore to avoid the land mines. Blessed with a deep devotion to their female power within, which gives them the ability to breathe again. Crawling out of their dark holes towards the shining light of sisterhood. Connecting women’s strength. Breathing together as one.

NISHTHA is the first NGO that made me so deeply aware of the meaning and importance of empowerment. This is Shakti in its pure essence. These Indian spice girls show what real girl power is all about. Meaning ‘devotion’ in Bengali, NISHTHA is uniting the female energy in the rural areas and work together on equal rights, respect and deliberation of this deeply rooted pattern that captured them for ages. Women are able to breath again. Micro credits, loans and education give them back their creative feminine power and enables them to give their children what they themselves never had. The handicrafts, pure products that they create and sell, bring back their pride, dignity and self worth. For the first time in their life they make sense. Dependent on no one and in the same time feeling not alone anymore. Durga rises above all and the smile of victory doesn’t lie. Life wasn’t meant for suffering. Mahishasura is coming to an end in West Bengal. We’re in this together. Are you with us?

With a growing support of global yoga community, Yoga Gives Back has been able to double the number of fund recipients every year since the “Sister Aid” (www.yogagivesback.org/sisteraid) program with NISHTHA began in 2010, now reaching over 230 mothers and children in West-Bengal. For 10 euros per month you can make a difference in the lives of these women. Be the change!

December 2014 – West Bengal, India